COLUMN | De wereld is niet totaal naar de zak, het nieuws vaak wel

“Jongeren trekken met messen rond.” “Ze weten niet waarover ze praten.” “Naïef en onbezonnen.” “Heeft studeren nog zin?" Dat is de soundtrack waarmee mijn generatie dagelijks ontwaakt. Een greep uit het assortiment aan quotes die journalisten graag gebruiken om over ons te praten. Zelden praten ze met ons.

Rebel of schuldig?

Ik heb geschiedenis gestudeerd en dat helpt soms om de dingen in perspectief te bezien. Als ik vandaag opnieuw aan het begin van mijn studies zou staan, zou ik het eerlijk gezegd liever voor bekeken houden. De wereld lijkt toch naar de zak, wat zou ik daar nog aan kunnen veranderen?

We leven in een samenleving waarin het lawaai elke dag luider en luider weerklinkt. De roepers zijn echter veranderd: ze komen niet meer uit de jonge hoek. Het rebelse kantje van ‘jong zijn’ lijkt zijn waarde verloren te hebben. We worden niet langer aangespoord om iets te veranderen, maar aangesproken omdat we het nog proberen.

De mythe van de onwetende jongere

Ze schreeuwen tegen ons ‘dat we het niet weten’ of ‘dat we naïef zijn’. Ze duwen ons in een hoekje van vergankelijkheid. Alsof we in een bubbel van onwetendheid leven. Bullshit.

Jongeren komen juist véél te weten, aan een hoog tempo. Sociale media doen exact wat er in hun naam zit: ze socialiseren het nieuws. We weten van alles en iedereen een beetje, maar verliezen het gevoel dat we nog iets kunnen betekenen - laat staan dat er nog iets goeds zit in deze wereld.

We weten van alles en iedereen een beetje, maar verliezen het gevoel dat we nog iets kunnen betekenen.

Toch geloof ik dat de wereld er niet slechter aan toe is dan vroeger. Dertig jaar geleden trokken de laatste blauwhelmen weg uit Srebrenica. Ook toen belandden ze in het oog van een mediastorm omdat ze de afslachting van moslims niet konden voorkomen. Een tribunaal van de Verenigde Naties noemde het later bij zijn naam: genocide.

In de jaren na het Joegoslaviëtribunaal zwengelde de kritiek tegen de internationale gemeenschap aan. Opiniemakers en ‘experts’ schreven hun gedachten neer in de krant of kregen zend- of schermtijd op radio en televisie.

Vandaag herhaalt de geschiedenis zich in Gaza. Alleen zijn de meningen talrijker geworden en de verwijten luider. De wereld is dus niet totaal naar de zak. Het nieuws is dat vaak wel.

Minder big guys a.u.b.

We horen de echo’s van extremisme, van conflict en wantrouwen. Niemand weet nog wie expert is en wie opiniemaker, laat staan wat het verschil nog uitmaakt. Begrijp me niet verkeerd: de wereld ziet er niet fraai uit, maar dat hoeft geen ramp te zijn.

Misschien moeten we zulke big guys wat minder schermtijd geven, en jongeren met ideeën wat meer.

Wat de klassieke media doen, is die lelijkheid uitvergroten. Geen dag gaat voorbij zonder de oranje oempa loempa op het scherm. ‘I hate my opponents and I don’t want the best for them,’ luidde Trumps spraakmakende woorden onlangs nog. Een bijzonder mooi voorbeeld.

Not. Misschien moeten we zulke big guys wat minder schermtijd geven, en jongeren met ideeën wat meer. We vergeten gewoonweg te vertellen wat er echt toe doet. Ligt de jongere wakker van groteske uitspraken van een oranje marjonet? Ik denk van niet.

Tijd om ons verhaal zelf te schrijven

Dat is exact wat we met What’s Next Media willen doen: een jongerenplatform bouwen dat ruimte creëert voor perspectieven van onze generatie. Dat mee wil denken over de oplossingen van morgen voor de uitdagingen van vandaag. Zonder roze bril, wel met een open blik. 

De wereld is dus niet totaal naar de zak, het nieuws is dat vaak wel.

Zolang jongeren echter leren wat er misloopt en niet wat er wel mogelijk is, riskeren we onze samenleving te verspelen. Daarom hebben we nood aan nieuws uit de jongerencultuur. Geen paniekzaaierij, maar perspectief-brengerij. Geen nieuws dat over ons praat, maar nieuws dat jongeren laat spreken.